Πλαζ Ροδιές: Πάμε για μπάνιο στο παρελθόν;

Έχετε αναπολήσει κι εσείς πράγματα που χάθηκαν στο ανελέητο πέρασμα των χρόνων;
Είναι μοιραίο, κατά κάποιο τρόπο αναπόφευκτο και φυσικά, όταν αφορά σε πρόσωπα είναι πάντα τραγικό…

Εγώ όμως, θα σας μιλήσω, με έντονα νοσταλγική διάθεση, για ένα αγαπημένο μέρος που έχτισε αμέτρητες παιδικές μνήμες στους μεγαλύτερους από τους κατοίκους της γειτονιάς μας.

Θα σας πω για τις Ροδιές. Τις “Μπροστά” Ροδιές, όχι τις “Πίσω”…
Την πιο γνωστή από τις πλαζ του Καράμπαμπα μετά τα «Αστέρια».
Και θ’αναφερθώ στις Ροδιές όπως ήταν παλιά, πριν το ψυχρό τσιμέντο δώσει στη μοναδικά υπέροχη παραλιούλα, τη μορφή που έχει σήμερα.

Ήταν λοιπόν κάποτε, οι Ροδιές, νοητά χωρισμένες σε τρία κομμάτια.

Το κεντρικό μέρος -όπως κοιτάμε τη θάλασσα- με τα βραχάκια που έπρεπε να διασχίσεις για να βουτήξεις. Αριστερά υπήρχε το κύριο τμήμα, όλο αμμουδιά από την αρχή με ρηχά νερά για αρκετά μέτρα και στη δεξιά πλευρά ένα ακόμα κομμάτι αμμουδιάς που όμως στα ρηχά του νερά, μπαίνοντας, υπήρχαν πολλά πετρώδη σημεία.

Τα βραχάκια ταλαιπωρούσαν κάπως τα πέλματα των λουομένων με την αγριάδα τους και σαφώς απαιτούσαν ιδιαίτερη προσοχή στα λεία σημεία επειδή γλιστρουσαν επικίνδυνα. Έδιναν όμως στην παραλία ένα εξαιρετικό και ιδιόμορφο φυσικό χαρακτηριστικό….

Ναι. Τα βραχάκια προκαλούσαν μικροατυχήματα σε απρόσεκτους και βιαστικούς και ίσως αυτός ήταν ο λόγος που τα μπάζωσαν με τσιμέντο. Παρ’όλα αυτά όμως, πιστεύω πως όσοι ήθελαν να αποφύγουν τέτοια μικροατυχήματα, μπορούσαν κάλλιστα να βουτήξουν από την αμμουδερή άκρη της παραλίας.

Αναπολώ τις ζεστές εκείνες ημέρες του καλοκαιριού, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70, που ξεκινούσαμε από ψηλά, από την τότε Αριστοτέλους (το κομμάτι που αργότερα μετονομάστηκε σε Μητροπολίτου Νικολάου) πριν τη διασταύρωσή της με την Απόλλωνος. Μαζευόμασταν κατά τις έντεκα το πρωί, καμμιά δεκαριά πιτσιρίκια της γειτονιάς με τις μαμάδες μας και σκορπώντας χαρούμενες φωνές και γέλια, κατηφορίζαμε σ’ένα δρόμο ασφαλτοστρωμένο μεν, αλλά με λιγοστά αυτοκίνητα να κυκλοφορούν.

Κάτω χαμηλά, φτάναμε στο χωματόδρομο που διέσχιζε άδεια οικόπεδα και οδηγούσε στις Ροδιες, όπου η αλμύρα με τη μυρωδιά της θάλασσας μας συναντούσε απρόσμενα και έκανε το βήμα μας ακόμα πιο γοργό…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ μόλις φτάναμε, το νερό που λίμναζε μπροστά από τα βραχάκια… Βαθύ, στις περιόδους της πλημμυρίδας, πολύ ζεστό να τυλίγει τα παιδικά ποδαράκια που το τσαλαβουτούσαν!!! Η λαχτάρα και η ανυπομονησία για το θαλασσινό μας μπάνιο, κορυφωνόταν σ’εκείνο ακριβώς το σημείο…

Θυμάμαι, επίσης, πόσο ξετρελλαινόμασταν με τα λιλιπούτεια ψαράκια και τις τοσοδούλικες διάφανες γαριδούλες που καταπιανόμασταν να εγκλωβίσουμε στις χούφτες μας! Αφήστε που κουβαλούσαμε και κάτι αυτοσχέδια συστήματα που σκαρώναμε, για να «πιάσουμε» τα ψαράκια!!! Βάζαμε τρίμματα από τυρί φέτα σε ένα ταψάκι γαλακτομπούρεκου και το σκεπάζαμε με ένα πανί, δένοντας ένα σπάγγο γύρω-γύρω. Μετά, κάναμε μια τρυπούλα στη μέση του πανιού και το βυθίζαμε σ’αυτά τα ρηχά νερά όσο γινόταν πιο κοντά στα βραχάκια. Μεγάλο κατόρθωμα αν έμπαινε ψαράκι εκεί μέσα!!! Αλλά το όλο εγχείρημα ήταν ένα υπέροχο παιχνίδι…

Μέσα στο νερό τα πράγματα ήταν τα ίδια όπως και σήμερα. Απλά τότε έβλεπες αντί για μπρατσάκια, τα κλασικά στρογγυλά σωσίβια!

Μια σημαντική διαφορά του τότε με το σήμερα, ήταν η τεράστια απογοήτευση όταν ερχόταν η ώρα να φύγουμε. Όχι επειδή τελείωνε η απόλαυση της θάλασσας, (αυτό ισχύει και τώρα για όλα τα παιδιά) αλλά για την επικείμενη επιστροφή, αφού τότε δεν είχαμε την πολυτέλεια της μεταφοράς με αυτοκίνητο. Και η σκέψη μόνο της διαδρομής που μας περίμενε ήταν αρκετή.

Φανταστείτε, λοιπόν, όταν άρχιζε η ανηφόρα! Το αλάτι να μας φαγουρίζει στην πλάτη, διότι δεν υπήρχαν ντουζιέρες στη θάλασσα να ξεβγαλθούμε. Συνυπολογίστε και τον ήλιο που έκανε πιο έντονη την κούραση από το κολύμπι και το παιχνίδι και προσθέστε επιπλέον και την έντονη πείνα που μας έκανε ακόμα πιο αδύναμους. Το σπουδαιότερο όμως ήταν η φοβερή δίψα! Βλέπετε, δεν είχαμε θερμός για κρύο νερό και όσο κι αν κουβαλούσαν οι μαμάδες μας μαζί με τα φρούτα, το είχαμε καταναλώσει ήδη…

Οπότε, λίγο πριν φτάσουμε στην τελική ευθεία, δηλαδή στη Μ. Νικολάου στο ύψος που σήμερα υπάρχει το σούπερ-μάρκετ Κρητικός, όλα τα πιτσιρίκια τρέχαμε ποιος θα φτάσει πρώτος στη δημόσια βρύση που υπήρχε στη γωνία, στο δρόμο, διαγωνίως του σούπερμάρκετ!
Τι υπέροχη αίσθηση δροσιάς και χορτασμού της δίψας μας!!! Το πρώτο μας ντους το κάναμε εκεί, καταβρέχοντας ο ένας τον άλλον μέσα σε δυνατά γέλια, φωνές και …τσιρίδες!

Η επόμενη βρύση ήταν απέναντι από το μπακάλικο του Μπουραντά, που σηματοδοτούσε και το τέλος του …«μαρτυρίου» μας! Τα παιχνίδια ήταν λιγότερα στη βρύση εκείνη επειδή πολύ απλά, ήταν μεγαλύτερη η πείνα μας…

Ήταν όμως τόσο πιο δυνατή η λαχτάρα για την απόλαυση αυτής της καθημερινής διασκεδαστικής «εκστρατείας» στις Ροδιές, που μας έκανε να ξεχνάμε τη δύσκολη επιστροφή και να ξεκινάμε με το ίδιο κέφι και ανυπομονησία και την επόμενη μέρα και τη μεθεπόμενη και την επόμενη…

Το άρθρο μας παραχώρησε η κα Μίνα Βαμβάκου από το προσωπικό της blog : halkidaenkanitho.blogspot.gr .

Σχόλια

comments