Χαλκίδα, Εκδηλώσεις, Δρομολόγια, ΚΤΕΛ, ΟΣΕ, Πληροφορίες Χαλκίδα, Εκδηλώσεις, Δρομολόγια, ΚΤΕΛ, ΟΣΕ, Πληροφορίες
Για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα το Βασίλη Nίκα. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο για το ντοκιμαντέρ στη Ριτσώνα. Μου είπε να το δω και να μιλήσουμε αργότερα πάλι. Μπήκα βιαστηκά στη σελίδα του και άρχισα να βλέπω το video. Τελειώντας το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν Ευχαριστώ…
Ο Βασίλης Νίκας, όπως κι άλλοι συμπολίτες μας, άρχισε να ανεβαίνει στον καταυλισμό προσφήγων στη Ριτσώνα από την αρχή κιόλας της λειτουργίας του camp. Ξεκίνησε με τη βοήθεια στη διανομή φαγητού, ρούχων και την τακτοποίηση των αποθηκευτικών χώρων. Τακτοποίηση όμως χρειαζόταν και στις σκέψεις αυτών των ανθρώπων που είχαν ξεριζωθεί από τη χώρα τους. Το μυαλό τους ήταν γεμάτο από εικόνες πολέμου, καταστροφής και πόνου. Αν αυτές είναι οι σκέψεις ενώς ενήλικα, που δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό του, τότε τι να πούμε για ένα παιδί.
“Θυμάμαι το Βασίλη να κάνει τα πάντα. Να βοηθάει όπου χρειαζόταν. Μέχρι που μια μέρα μου είπε να αρχίσω να δείχνω κάποια φιλμ στα παιδιά; Και του είπα ναι, απλά κάνε το» δηλώνει για το Βασίλη η Θεοδώρα Ακριώτου, Former Manager στο Κέντρο Φιλοξενίας των Προσφύγων στη Ριτσώνα.
Κάθε “Talata” (Τρίτη στα Αραβικά) ο Βασίλης με τον εξοπλισμό του γέμιζε τον θερινό του κινηματογράφο με 120 παιδιά και τους έδινε απλώχερα νέες εικόνες από ταινίες animation μεταγλωττισμένες στα αραβικά, όπως μας είπε ο ίδιος ο θερινός κινηματογράφος είναι κάτι που δεν το ήξεραν ούτε από τη χώρα τους!
«Παρατηρώντας τα παιδιά της Ριτσώνας να παίζουν, σε αντίθεση με τα δικά μας παιδιά που εγκλωβίζονται στις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών ή στο δωμάτιό τους φορτωμένα με τα διαβάσματά τους. Ήταν πολλές οι φορές που θυμήθηκα και ανακάλεσα στη μνήμη μου τα δικά μου παιδικά χρόνια στις αυλές, τους δρόμους και τις αλάνες του χωριού μου. Για αυτό και αποφάσισα να φωτογραφίσω αυτές τις μικρές, αθώες κι αυθόρμητες στιγμές των παιδιών που έπαιζαν μέσα στο camp της Ριτσώνας». Λέει ο Βασίλης.
«Όταν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν θα θυμούνται και κάτι φωτεινό μέσα σε αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ζωής τους. Και όταν μετά από 10 χρόνια δούνε αυτή την ταινία θα θυμούνται την πρώτη τους ημέρα στη Ριτσώνα. Τα παιδιά είναι το μέλλον, η ελπίδα και όταν ο Βασίλης φρόντισε να διατηρήσει την ελπίδα τους αυτό είναι τεράστιο για εκείνο. Κάθε φορά που ο Βασίλης ερχόταν στο Κέντρο θα τον έβλεπες συνέχεια με 3-4 παιδιά γύρω του. Ο Βασίλης τα κρατάει χαρούμενα, τα κάνει χαρούμενα.”Θεοδώρα Ακριώτου, Former Manager στο Κέντρο Φιλοξενίας των Προσφύγων στη Ριτσώνα.
Οι φωτογραφίες άρχισαν να διαδέχονται η μια την άλλη με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας έκθεσης 60 περίπου φωτογραφιών με θέμα ‘Τα Παιδιά της Ριτσώνας” το Μαϊο του 2017 στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων αλλά και στην πόλη μας όπου σε λίγο καιρό θα έχουμε περισσότερες πληροφορίες.
Μέχρι τότε δείτε το ντοκιμαντέρ το οποίο είναι στα ημιτελικά του διεθνούς φεστιβάλ ανεξαρτήτου ντοκιμαντέρ του Hollywood σκηνοθετημένο από τη Γιαπωνέζα Fuyuko Mochizuki με τον τίτλο “In the eyes of Children”.
Και θα τελειώσω όπως άρχισα την κουβέντα μου με το Βασίλη Νίκα, Ευχαριστώ…
Ο Βασίλης Νίκας, όπως κι άλλοι συμπολίτες μας, άρχισε να ανεβαίνει στον καταυλισμό προσφήγων στη Ριτσώνα από την αρχή κιόλας της λειτουργίας του camp. Ξεκίνησε με τη βοήθεια στη διανομή φαγητού, ρούχων και την τακτοποίηση των αποθηκευτικών χώρων. Τακτοποίηση όμως χρειαζόταν και στις σκέψεις αυτών των ανθρώπων που είχαν ξεριζωθεί από τη χώρα τους. Το μυαλό τους ήταν γεμάτο από εικόνες πολέμου, καταστροφής και πόνου. Αν αυτές είναι οι σκέψεις ενώς ενήλικα, που δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό του, τότε τι να πούμε για ένα παιδί.
“Θυμάμαι το Βασίλη να κάνει τα πάντα. Να βοηθάει όπου χρειαζόταν. Μέχρι που μια μέρα μου είπε να αρχίσω να δείχνω κάποια φιλμ στα παιδιά; Και του είπα ναι, απλά κάνε το» δηλώνει για το Βασίλη η Θεοδώρα Ακριώτου, Former Manager στο Κέντρο Φιλοξενίας των Προσφύγων στη Ριτσώνα.
Κάθε “Talata” (Τρίτη στα Αραβικά) ο Βασίλης με τον εξοπλισμό του γέμιζε τον θερινό του κινηματογράφο με 120 παιδιά και τους έδινε απλώχερα νέες εικόνες από ταινίες animation μεταγλωττισμένες στα αραβικά, όπως μας είπε ο ίδιος ο θερινός κινηματογράφος είναι κάτι που δεν το ήξεραν ούτε από τη χώρα τους!
«Παρατηρώντας τα παιδιά της Ριτσώνας να παίζουν, σε αντίθεση με τα δικά μας παιδιά που εγκλωβίζονται στις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών ή στο δωμάτιό τους φορτωμένα με τα διαβάσματά τους. Ήταν πολλές οι φορές που θυμήθηκα και ανακάλεσα στη μνήμη μου τα δικά μου παιδικά χρόνια στις αυλές, τους δρόμους και τις αλάνες του χωριού μου. Για αυτό και αποφάσισα να φωτογραφίσω αυτές τις μικρές, αθώες κι αυθόρμητες στιγμές των παιδιών που έπαιζαν μέσα στο camp της Ριτσώνας». Λέει ο Βασίλης.
«Όταν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν θα θυμούνται και κάτι φωτεινό μέσα σε αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ζωής τους. Και όταν μετά από 10 χρόνια δούνε αυτή την ταινία θα θυμούνται την πρώτη τους ημέρα στη Ριτσώνα. Τα παιδιά είναι το μέλλον, η ελπίδα και όταν ο Βασίλης φρόντισε να διατηρήσει την ελπίδα τους αυτό είναι τεράστιο για εκείνο. Κάθε φορά που ο Βασίλης ερχόταν στο Κέντρο θα τον έβλεπες συνέχεια με 3-4 παιδιά γύρω του. Ο Βασίλης τα κρατάει χαρούμενα, τα κάνει χαρούμενα.”Θεοδώρα Ακριώτου, Former Manager στο Κέντρο Φιλοξενίας των Προσφύγων στη Ριτσώνα.
Οι φωτογραφίες άρχισαν να διαδέχονται η μια την άλλη με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας έκθεσης 60 περίπου φωτογραφιών με θέμα ‘Τα Παιδιά της Ριτσώνας” το Μαϊο του 2017 στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων αλλά και στην πόλη μας όπου σε λίγο καιρό θα έχουμε περισσότερες πληροφορίες.
Μέχρι τότε δείτε το ντοκιμαντέρ το οποίο είναι στα ημιτελικά του διεθνούς φεστιβάλ ανεξαρτήτου ντοκιμαντέρ του Hollywood σκηνοθετημένο από τη Γιαπωνέζα Fuyuko Mochizuki με τον τίτλο “In the eyes of Children”.
Και θα τελειώσω όπως άρχισα την κουβέντα μου με το Βασίλη Νίκα, Ευχαριστώ…
Κείμενο: Έτσερ Λούκα
