Είκοσι χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι

Ο συνθέτης του «Μεγάλου Ερωτικού» μάς λείπει περισσότερο από ποτέ.

Για το έργο του Μάνου Χατζιδάκι σήμερα, 20 χρόνια απο τον θάνατό του (15 Ιουνίου 2014), θα μιλήσουν άλλοι, πιο αρμόδιοι να αξιολογήσουν την προσφορά του. Όμως, ακόμα και αν κανείς δεν πει κάτι, η μουσική μιλάει από μόνη της, υπαγορεύει τους δικούς της κανόνες και περιγελάει τις προσπάθειές μας να την ορίσουμε.
Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι δεν θα λείψει ποτέ από εκείνους που το αναζητούν –ο δημιουργός του το προίκισε με τις θεμελιώδεις εκείνες αξίες που κάνουν τα έργα των ανθρώπων αιώνια. Αυτό που μας λείπει και δεν θα το ξαναβρούμε ποτέ είναι το πνεύμα του: το ηθικό του ανάστημα, το χιούμορ του, την ευγένειά του, την αναρχική στάση του.
Διότι, να σας θυμίσω, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ένας από τους ελάχιστους σε αυτή τη χώρα που διαφύλαξε ως κόρην οφθαλμού το δικαίωμά του να διαφωνεί. Που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί εξ ονόματος των πιο αδύναμων –ως και σε διαδηλώσεις για την απελευθέρωση αναρχικών κρατουμένων πήρε μέρος-, που διατύπωνε ενοχλητικά ερωτήματα, που προέτασσε τον ανθρωπισμό έναντι της ευπρεπούς συμμόρφωσης.
Στην εποχή των στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες, της «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας, της κρατικής αυθαιρεσίας και της γενικής βουβαμάρας, η απουσία του Μάνου Χατζιδάκι είναι απολύτως αισθητή σε εκείνους που τον θυμούνται. Και θα γίνει ακόμα πιο αισθητή όσο πληθαίνουν εκείνοι που δεν τον θυμούνται. Εκείνοι που δεν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι μια ανθρώπινη ζωή αξίζει περισσότερο απ’ ό,τι ένα κινητό τηλέφωνο και ότι το δικαίωμα του καθενός να ονειρεύεται δεν είναι διαφημιστικό σλόγκαν.

Πηγή: tospirto.net

Σχόλια

comments