Χαλκίδα, Εκδηλώσεις, Δρομολόγια, ΚΤΕΛ, ΟΣΕ, Πληροφορίες Χαλκίδα, Εκδηλώσεις, Δρομολόγια, ΚΤΕΛ, ΟΣΕ, Πληροφορίες
Ο Αντώνης Ζαούρης μιλάει στο halkida.gr «Για ένα πουκάμισο αδειανό» και τα παιχνίδια φωτός που δημιούργησαν μαζί με την Ανδρομάχη Ιατροπούλου στα κτίρια του Πολιτιστικού χώρου Αυλιδείας Αρτέμιδος, στο πλαίσιο του 2ου bio- Mechanical festival.
Halkida.gr: Αρχικά θα ήθελα να ρωτήσω ποιο ήταν το σκεπτικό για την φετινή εγκατάσταση και τι έχει αλλάξει από πέρσι.
Αντώνης Ζαούρης: Να αρχίσουμε με το τι είναι ίδιο με πέρσι. Ίδιο με πέρσι είναι τα κτίρια που υπάρχουν στο χώρο, τα οποία είναι απίστευτα όμορφα, έχουν μια ιστορία, μια ατμόσφαιρα. Φέτος σκεφτήκαμε ότι θέλουμε να τα φωτίσουμε, να τα αναδείξουμε αλλά να τα εντάξουμε και στο γενικότερο θέμα των «ειδώλων». Γι’ αυτό δημιουργήσαμε δύο κατασκευές. Η πρώτη στο πρώτο κτίριο είναι το “Infinitive mirror”, το είδωλό μας επ’ άπειρον, όπου ο καθένας μπορεί να βλέπει το πρόσωπό του, το είδωλό του και βλέποντάς το να μεταφέρει τον εαυτό του όπου θέλει.
Η.gr: Είναι και το σημείο τέτοιο, το κτίριο της ασβεστοκαμίνου, που έχει από πίσω θάλασσα και ευνοεί για νοερά ταξίδια.
A.Ζ.: Από πίσω θάλασσα, μπροστά τα κτίρια, δίπλα η ιστορία και το παρελθόν, απέναντι το μέλλον κι εσύ κοιτάς το πρόσωπό σου και είσαι κάπου ανάμεσα. Είσαι στο τώρα, στο μετά, στο αύριο. Η δική μας σκέψη ήταν να μπορέσεις να δεις το πρόσωπό σου στο αύριο και κάθε φορά που θα περνάει κάποιος από εκεί, ίσως, να βλέπει και διαφορετικά πράγματα.
Η.gr: Προσωπικά βλέπω άλλα πράγματα κάθε φορά. Διαφορετικά πριν μπω στο θέατρο, διαφορετικά βγαίνοντας από αυτό.
A.Ζ.: Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές το είδωλό μας το κοιτάμε διεκπεραιωτικά. Δεν στεκόμαστε να το παρατηρήσουμε. Αυτός ο καθρέφτης, όμως, δεν είναι για να δεις το πρόσωπό σου αλλά για να δεις την ψυχή σου. Κάπως έτσι το φανταστήκαμε καθοδηγούμενοι, ίσως, και από την ενέργεια του χώρου.
Η.gr: Ας περάσουμε στην κατασκευή στο δεύτερο κτίριο, τον θραυστήρα.
A.Ζ.: Το δεύτερο είναι ιδιαίτερα επιβλητικό, ένα βήμα πριν το θέατρο και απαιτεί σεβασμό και ισορροπία. Εκεί παρουσιάζεται και το κείμενο της παράστασης τους Θεάτρου Χαλκίδας και το φανταστικό ποίημα του Σεφέρη. Παρουσιάζονται λέξεις που τις λέμε όλοι. Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε, από ένα μικρό παιδί μέχρι έναν ηλικιωμένο ενενήντα χρόνων, το «αδειανό πουκάμισο» και η «Ελένη» μας έχουν «στοιχειώσει» όλους, ως έθνος , ως πολιτισμό, ως νεοέλληνες. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, να εντάξουμε το φως με τα είδωλα, γιατί και αυτά είναι είδωλα – αντικατοπτρισμοί του εαυτού σου, και να βάλουμε το πουκάμισο, το οποίο είναι άδειο αλλά και παράλληλα και πολύ γεμάτο με φως.
H.gr: Υπάρχουν, όμως, και δύο που κρέμονται…
A.Ζ.: Εκεί σκεφτήκαμε ότι είναι το ζευγάρι, είναι η αγάπη, είναι ο φίλος που κάθεται δίπλα τους και είναι και ο μοναχικός ο άνθρωπος στην άκρη. Είναι η γκάμα όλων των ανθρώπων και ο επισκέπτης κάθε φορά που περνάει, ίσως, να εντάσσει τον εαυτό του σε μία από τις κατηγορίες αυτές. Άλλες φορές αισθάνεται πληρότητα ως ζευγάρι, άλλες ως φίλος, άλλες φορές αισθάνεται μόνος. Αυτά έγιναν όλα με σεβασμό, δεν αγγίξαμε το κτίριο πολύ και προσπαθήσαμε να ισορροπούν όλα μεταξύ τους.
Η.gr: Όσον αφορά το χρώμα;
A.Ζ.: Το μπλε είναι ένα χρώμα που θεωρώ ότι ταιριάζει πάρα πολύ στον χώρο. Το έχει γύρω γύρω και είναι ο αντικατοπτρισμός της θάλασσας. Το άσπρο μέσα στα πουκάμισα δεν νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση.
Η.gr: Μοιάζει σαν να «γεννήθηκε» το κτίριο με το χρώμα αυτό.
A.Ζ.: Έχει ενταχθεί πλήρως το φως και αναδείχθηκαν πολύ όμορφα και τα μηχανήματα που έχουν μείνει πάνω στον θραυστήρα. Φαίνονται όλα χωρίς να «πνίγει» το ένα το άλλο. Ουσιαστικά δεν «ντύσαμε» το κτίριο με φως αλλά εντάξαμε το φως στο κτίριο.
H.gr: Και βγήκε ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα.
A.Ζ.: Μακάρι να αρέσει τον κόσμο και πιο πολύ να σταθεί και να παρατηρήσει το κτίριο, να σκεφτεί κάτι. Νομίζω ότι όλοι κάτι σκέφτονται διαφορετικό. Όμως χρειάζεται να το δεις με ηρεμία, μακριά από τον πολύ κόσμο για να νιώσεις την κίνηση του χώρου.
Η φωτιστική εγκατάσταση θα παραμείνει στον χώρο όλον τον Ιούλιο κατά τη διάρκεια του 2ου bio-Mechanical festival.
