Χαλκίδα, Εκδηλώσεις, Δρομολόγια, ΚΤΕΛ, ΟΣΕ, Πληροφορίες Χαλκίδα, Εκδηλώσεις, Δρομολόγια, ΚΤΕΛ, ΟΣΕ, Πληροφορίες
Η Εύβοια είναι ένα νησί που, στο κοντινότερο σημείο της, βρίσκεται μόνο 40 μέτρα μακριά από τη Βοιωτική Ακτή. Γι’ αυτό το λόγο από τα αρχαία ακόμη χρόνια συνδεόταν με γέφυρες με την απέναντι στεριά. Σήμερα υπάρχουν δύο γέφυρες, μία στην περιοχή της Αγ. Μαρίνας (καινούργια) και μία ακριβώς στο στενότερο σημείο του πορθμού (παλιά). Αυτά τα δύο σημεία φαίνεται ότι είναι τα καταλληλότερα για ζεύξη, καθώς υπάρχουν πληροφορίες για την ύπαρξη γεφυρών από τα αρχαία ακόμη χρόνια.
Η πρώτη αναφορά είναι για το αμυντικό σύστημα του 411 π.Χ. Τότε οι Ευβοείς είχαν αποσπαστεί από την Αθηναϊκή συμμαχία και έφτιαξαν σε συνεργασία με τους Θηβαίους δύο ξύλινες γέφυρες (υπήρχε στη μέση του πορθμού νησίδα) και δύο πύργους. Το σύστημα αυτό ήταν τόσο ισχυρό, ώστε, όταν ο Θηραμένης με τον Αθηναϊκό στόλο προσπάθησε να το καταστρέψει, δεν τα κατάφερε. Γνωρίζουμε ότι πάντα το ένα μέρος της γέφυρας ήταν κινητό για να περνάνε τα πλοία. Το 146 π.Χ. η γέφυρα καταστρέφεται για να ξαναχρησιμοποιηθεί με την ίδια μορφή αργότερα και μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού.
Το 1470 ο Μωάμεθ ο πορθητής κατασκεύασε στην περιοχή της Αγ. Μαρίνας μία γέφυρα μήκους 100 μ. Η γέφυρα κατασκευάστηκε με 45 πλοία που είχαν για την μεταφορά του στρατού. Η περιοχή ονομαζόταν πούντα Αγ. Μάρκου, ενώ υπήρχαν ακόμα δύο γέφυρες.
Αργότερα οι Ενετοί κατασκεύασαν δύο γέφυρες: μία ξύλινη, που σηκωνόταν για να περνούν τα πλοία και μία πέτρινη με πέντε τόξα. Ανάμεσά τους υπήρχε η νησίδα όπου ήταν χτισμένοι οι δύο πύργοι. Σε αυτούς στέκονταν φτερωτά, μαρμάρινα λιοντάρια. Η γέφυρα ονομαζόταν Νέγρο Πόντε (Μαύρο Γεφύρι) και με το όνομα αυτό μένει γνωστή μέχρι σήμερα η γύρω περιοχή.
Το 1854 η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου αποφασίζει την εκβάθυνση και διαπλάτυνση του πορθμού. Αποφασίζεται να παραμείνουν οι πύργοι ως έχουν, καθώς η απόσταση που χωρίζει την νησίδα από την ευβοιωτική ακτή, με μία μικρή διαπλάτυνση, αρκούσε για να εξυπηρετηθούν τα πλοία. Την κατασκευή του έργου ανέλαβε ο κ. Σκαλιστήρης και το κινητό μέρος της παραγγέλθηκε στη Γαλλία.
Τα δύο πρώτα χρόνια η εκβάθυνση εξελισσόταν ικανοποιητικά, όμως η γέφυρα αργούσε να έρθει και έτσι το έργο προχωράει αργά. Στις αρχές 1857 τελειώνει από το κ. Κουμέλη το πέτρινο μέρος της γέφυρας. Ενώ όλοι περιμένουν να έρθει και το κινητό μέρος και να τελειώσει το έργο, η σφοδρή κακοκαιρία του Γενάρη καταστρέφει τα φράγμα που είχε στηθεί για την εκτροπή των ρευμάτων και η εκβάθυνση αρχίζει ξανά από την αρχή. Αξίζει να σημειωθεί ότι για την κατασκευή εργάστηκαν κατάδικοι των φυλακών Χαλκίδας. Την πληρωμή τους κατέθεταν στην Εθνική τράπεζα, ως κεφάλαιο για την εξαγορά της ποινής τους.
Τελικά η γέφυρα ολοκληρώνεται με καθυστέρηση αρκετών μηνών, λόγω της κακοκαιρίας αλλά και γραφειοκρατικών προβλημάτων. Τα εγκαίνια ορίζονται για τις 15 Δεκεμβρίου, αλλά εξαιτίας της κακοκαιρίας και μιας αρρώστιας των αλόγων που ανάγκασε τους βασιλείς να γυρίσουν πίσω στα μέσα της διαδρομής, αναβλήθηκαν τρεις φορές. Επιτέλους, ανήμερα των Θεοφανίων του 1858 ο Όθωνας εγκαινιάζει μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα και άσχημο καιρό το νέο έργο.
Για τα επόμενα 30 χρόνια γίνονταν συνεχώς εκβαθύνσεις και το 1890 αποφασίζεται να γκρεμιστεί η γέφυρα με τους πύργους και τα τείχη της πόλης για να διευρυνθεί ο πορθμός. Παρά τις αντιρρήσεις των Χαλκιδέων, η γέφυρα γκρεμίζεται και μέχρι το 1896 η συγκοινωνία εκτελείται με ένα «σλέπι» (σχεδία). Αν και τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί στους κατοίκους ήταν μεγάλα, το έργο κατασκευής της γέφυρας προχωρούσε αργά ως «μη αναγκαίο»!
Λίγους μήνες μετά την έναρξή της, η εκβάθυνση σταματάει για να ξαναρχίσει το Μάρτη του 1891, μαζί με την τμηματική κατεδάφιση των τειχών. Έπειτα από δύο μήνες όλο το κτήριο της παλιάς γέφυρας πέφτει ατυχώς στη θάλασσα και η εκβάθυνση αρχίζει από το μηδέν. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου τα έργα σταματάνε και πάλι και για ενάμιση χρόνο δεν υπάρχει καμιά απολύτως πρόοδος. Στις αρχές του 1893 έχουν φτάσει στη Χαλκίδα τα κατάλληλα μηχανήματα θεμελίωσης, αλλά το κινητό μέρος της γέφυρας δεν έχει παραγγελθεί!
Το 1895 επιτέλους τελειώνει η εκβάθυνση και η θεμελίωση και όλοι περιμένουν το καλοκαίρι για να ολοκληρωθεί το έργο, όμως, ελάχιστο καιρό αργότερα, τα κρηπιδώματα πέφτουν στη θάλασσα και η εκβάθυνση αρχίζει πάλι! Βέβαια ούτε η γέφυρα έχει έρθει και δεν πρόκειται να φτάσει στη Χαλκίδα πριν τον Δεκέμβρη του 1895. Προς ανακούφιση των πωλητών αρχίζουν οι δοκιμές τον Μάρτη του 1896 και, επιτέλους, στις 17 Απριλίου η χειροκίνητη, περιστροφική γέφυρα εγκαινιάζεται.
Η περιστροφική γέφυρα λειτούργησε 66 χρόνια χωρίς άλλα προβλήματα. Το 1960 το δημοτικό συμβούλιο κάνει πρόταση προς την τότε κυβέρνηση για την κατασκευή υποθαλάσσιας σήραγγας, ώστε να λυθεί δια παντός το συγκοινωνιακό. Η πρόταση απορρίπτεται λόγο του υψηλού κόστους κατασκευής και αποφασίζεται να φτιαχτεί μία σύγχρονη, τοξωτή, συρταρωτή γέφυρα. Το έργο δίνεται μετά από διαγωνισμό στην ελληνική εταιρία ΒΙΟ Α.Ε. Η γέφυρα κατασκευάζεται δίπλα ακριβώς στην παλιά, η οποία μετά την αποπεράτωση του έργου κατεδαφίζεται.
Η νέα γέφυρα έχει μήκος 40 μ. και η μέγιστη απόσταση από την επιφάνεια της θάλασσας είναι 3,85 μ. Δόθηκε στην κυκλοφορία στις 15/9/1962 και μέχρι σήμερα υπάρχει η πινακίδα κατασκευής της, που γράφει τα εξής: Επινόησης και Μελέτη συρταρωτού συστήματος υπό Ευθυμίου Ι. Μαλάνη διπλωματούχου Μηχανολόγου-Ηλεκτρολόγου Ε.Μ.Π., τεχνικού διευθυντού ΒΙΟ Α.Ε. 1962.
Το 1998, η γέφυρα, παρέμεινε κλειστή για 5 μήνες περίπου, οπότε και επισκευάστηκε το οδόστρωμα και συντηρήθηκε ο μηχανισμός ανοίγματος. Η επικοινωνία με την Βοιωτική ακτή, γινόταν με ένα γεφύρι, που βρισκόταν στη θέση της περιστροφικής γέφυρας.
Το 1984 αποφασίστηκε και ξεκίνησε η κατασκευή μιας υπερσύγχρονης γέφυρας στην περιοχή της Αγ. Μαρίνας. Κόστισε 3 δις 350 εκατ. δρχ. (περίπου 9.831.150 €) και είναι από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης με μήκος 694,5 μ. και πλάτος περίπου 16 μ. Έχει ύψος 34,2 μ. και χωρίζεται σε τρία τμήματα: Το τμήμα της βοιωτικής προσπέλασης, της ευβοιωτικής προσπέλασης και το τμήμα της καλωδιωτής γέφυρας. Τα καλώδια του τελευταίου τμήματος μπορούν μα αντικατασταθούν και η σύνθεση των πυλώνων στήριξης (είναι στερεωμένη στο βυθό του Ευβοϊκού) είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται σε γέφυρα. Τα εγκαίνια έγιναν στις 9/7/1993 .
